Toch proberen we het als team vaak wel. We willen vooruit, actie, duidelijkheid. We willen dingen oplossen, beter samenwerken, sneller tot resultaat komen. Maar wat als het gevoel van stilstand geen probleem is, maar onderdeel van het proces?

Een team heeft, net als een individu, fases. Soms zit je met z’n allen in de rupsfase. Er is beweging onder de oppervlakte, maar het is nog niet zichtbaar. Je hebt nog geen vleugels, en dat is oké.
Net zoals een eikel geen boom bevat, maar de blauwdruk voor groei, zo heeft ook een team tijd en ruimte nodig om te rijpen. Je kunt die ontwikkeling niet forceren of strak plannen. Je kunt haar alleen ondersteunen, voeden, ruimte geven.
Of zoals Cruijff zou zeggen: “Je gaat het pas zien als je het doorhebt.”

Wat helpt?
Samen vertragen. Bespreken wat er speelt, zonder te willen fixen. Ruimte maken om stil te staan, om te luisteren, te voelen. Niet duwen, maar afstemmen. Dat is geen stilstand — dat ís beweging.
Dus: loopt het even niet vanzelf?
Hebben jullie het gevoel in een overgangsfase te zitten zonder duidelijke richting?
Misschien zit er niets vast.
Misschien zitten jullie precies daar waar groei ontstaat.
En misschien is het nu nog even de tijd om rups te zijn.

Teams die zichzelf de ruimte geven om te vertragen, ontdekken vaak vanzelf wanneer het tijd is om te vliegen. En dan… gebeurt er iets moois.